Terwijl ik mogelijke onderwerpen overdacht voor deze bijdrage, schoot me te binnen dat ik weliswaar over van alles en nog wat een mening heb en die thuis op de bank of in het café graag debiteer, maar dat ik het niet in het hoofd halen zou er een stukje over te schrijven.
Lars Kuipers © 2017
Foto: Nils van Houts
Dat heeft iets te maken met de status van het geschreven woord. Wat in de krant staat, is waar, heette het in 1988, toen ik mijn eerste bezoldigde betrekking kreeg. En hoewel menig lezer mij in de zeven jaar dat ik voor de Leeuwarder Courant schreef liet weten dat ik het toch echt fout had gezien – vaak in nette bewoordingen, soms in krachttermen die ik maar niet herhalen zal – nam ik die wenk toch ter harte.
De waardering voor onomstotelijke waarheden begon op de krant met het kleine. Als een van de eerste uitgangspunten voor een mooie loopbaan drukte mijn chef mij op het hart toch vooral te letten op de correcte spelling van namen, want, ‘mensen denken: als de naam al niet deugt, wat moet er dan van de rest van dat stukje kloppen’.
U voelt hem al aankomen: ik ben een liefhebber van feiten. De exacte hoogte van de hoogste gebouwen van Den Haag, de lengte van de Amazone, de oppervlakte van de Noordzee, het aantal kiesmannen voor Joe Biden – het liefst zou ik mij omringen met louter dit soort bevattelijke zekerheden.
Een van de dingen die ik het afgelopen jaar slecht te verdragen vond, was de onophoudelijke stortvloed aan meningen, door degenen die ze uiten soms, om het nog wat erger te maken, gewaarmerkt als alternatieve feiten. Ook de mainstream media maken zich er schuldig aan. Als op Radio 1 tegen het middaguur de ‘spraakmaker’ wordt afgelost door de ‘druktemaker’, ga ik op zoek naar Radio 4 of BNR Nieuwsradio. Om van de mêlee van weinig onderscheidende talkshows op televisie nog maar te zwijgen.
Wat een verademing is het dan te luisteren naar een programma als Bureau Buitenland, waarin correspondenten van over de hele wereld vertellen hoe men, bij wijze van spreken dan, in Kameroen omgaat met de gevolgen van een mislukte maniokoogst, of hoe de transgendereconomie zich ontwikkelt in de Bay Area.
Spreken is zilver, zwijgen is goud, maar met zwijgen kom je niet meer weg tegenwoordig. De prijs die we betalen is de krakende functionaliteit van een land met 17 miljoen columnisten.
Feiten, lezers! Echte, harde feiten!
Ik kies er dus maar voor om meningen zoveel mogelijk te bewaren voor mijn vriendin. Die weet dat, als ik het weer eens op de heupen heb, ze me even moet laten uitrazen, en dat het dan voorlopig weer gedaan is.
Lars Kuipers, december 2020